Ik schreef al zo vaak over mijn schouder. Ik noemde het ‘The Never Ending Story’ , typte meerdere malen dat het nu echt klaar was , hoopte , wanhoopte , accepteerde, of probeerde mezelf er van te overtuigen dat ik dat deed. En hier zijn we weer. Het laatste hoofdstuk is nu echt aangebroken.

Afgelopen maandag ging ik voor de tweede keer onder het mes. De vorige keer was alles dat stuk was netjes gemaakt. Dat was nogal veel werk, wat leidde tot een vrij lange periode waarin mijn arm gefixeerd werd, wat dan weer leidde tot een grote kans dat dingen gingen verkleven. En dat gebeurde dus ook. De ‘6 tot 9 maanden herstel’ werden er 12 tot 15, om na 22 maanden te concluderen dat het zonder tweede operatie niet beter ging worden dan het op dat moment was. En dat betekende een bewegingsbeperking. In sommige bewegingen bijna niet merkbaar, in andere bewegingen miste ik zo’n 40%, met klachten in elleboog en pols en regelmatige hoofdpijn tot gevolg. Om over mogelijkheden om te sporten nog maar te zwijgen. De keuze om voor een tweede operatie te gaan was dus ook niet zo lastig, ook al is er geen optimaal resultaat gegarandeerd.

Er werd me verteld dat het herstel veel sneller zou gaan. De operatie was dit keer oppervlakkig, snel en simpel en dus zou ik binnen 1 tot 4 weken weer kunnen typen. Jaja, dacht ik. Eerst zien, dan geloven. Maar typen deed ik na twee dagen alweer. Fietsen na drie. Ik kan nu na 5 dagen al net zo veel als vorige keer na 2,5 maand. En dus is deze hele week een feestje. Dit zegt nog niets over hoeveel functie ik uiteindelijk terug krijg, maar het ongemak is nu ook niet zo groot. Voor ‘beter dan het was’ kan ik dit beetje onhandigheid nog wel aan.

Weer typ ik dat dit het laatste hoofdstuk is en ditmaal kan het bijna niet anders dan waar zijn. Hoe lang het hoofdstuk wordt weet ik niet, maar dit is het. Ik ga herstellen van de operatie, zien wat het eindpunt is en daar moet ik het mee doen. Als dat geen motivatie is om braaf mijn oefeningen te doen..